Schiermonnikoog

 Schiermonnikoog  27-7-2022

2012; Mijn eerste keer op Schiermonnikoog. Ik herinner mij het nog zo helder. Het was winter en na een heerlijke boottocht, ging het flink sneeuwen. Ik zag een wonderschone wereld zoals ik die nog nooit had gezien in Nederland. Prachtige oude Schierse huisjes, sfeervolle oude lantaarnpalen, besneeuwde duinen en de uitgestrektheid van het strand met geulen gevuld met ijs en sneeuw en een grauwe grijze lucht die alleen te onderscheiden was van de zee door de golven. Een gure wind. Werkelijke winter. Na een lange koude wandeling met baby Taran gingen we opwarmen bij een sfeervol strandtentje met warme chocolademelk. 
Die avond zag ik de helderste sterrenhemel die ik ooit in Nederland zag. 
Na dit weekend hebben Lukas (die hier al zijn hele leven kwam) en ik dit mooie eiland ieder jaar bezocht. En nu met de kinderen ook altijd in de zomer. Ik kom hier nu 10 jaar en schrijf dit vanaf mijn vakantie op Schier. Deze week zag ik weer een sterrenhemel zoals ik die al een heel jaar niet zag. Schiermonnikoog is het donkerste plekje in Nederland.

Net als bij het bronveld van de Waddenzee, stap ik Schiermonnikoog binnen in de kern, het eiland los van het grijze (Schier) monnik eiland (oog) veld. 

Ik voel hoe de Noorzee met ferme kracht mij voortduwt in de juiste positie waar ik mijn veld mag ontvouwen. De Noordzee waar ik altijd al deel van uitmaakte en toch word ik nu pas wie ik in Wezen ben. De Waddenzee opent haar golvende armen, ontvangt mij en stopt het voortduwen. Ik ben er. De Waddenzee geeft mij grond, geboortegrond. Nu kan mijn veld zich ontvouwen. 
Ik ben een creatieveld wat nooit geheel in de tijd gevangen kan worden. Ik ben tijdloos eigentijds. Ik draag die kiemen van de Noordzee en de Waddenzee. Ik ben de vrije beweging die altijd uitmondt in de kern. Ik ben een wegwijzer voor mensen in hun zoektocht naar hun bron. Al mijn wegen leiden naar binnen. Het Friese veld draag ik mee in mijn grond. Als wegwijzer verandert mijn ligging, afgestemd op daar waar het bewustzijn is. Ik lig nu boven Friesland en Groningen. Ik verbind beiden. Mijn veld is voelbaar en alleen mensen die van rust en natuur houden, bezoeken mij. Mensen die van ruimte en tijdloosheid houden. Mensen die lopend, fietsend en zwemmend mijn eiland willen verkennen. De dieren, natuur en mensen die hier wonen of mijn eiland bezoeken, zijn mede hoeders van mijn veld. Iedereen die durft te Zijn in tijdloze tegenwoordigheid. In het oneindige Nu. Ademend in al omvattendheid. Zichzelf vindend en voelend. Wie ben jij werkelijk als bron-mens? S (19) C (3) Hier Mon (mijn) Ik Oog (Zien). Oog betekent ook eiland; Mijn bron als mens zie ik hier. De natuur weerspiegelt je bron in dat wat er gezien mag worden worden in jezelf.
Als wegwijzer naar de bron en verbinder tussen  bronvelden. Op mijn vlag zie je rood wit blauw, groen, rood wit blauw. Het groen in het midden is de natuur en dit is de verbinding tussen Nederland (het vaste land) en Nederland (het eiland). Ik ben die verbinding. 
Ik ben prachtige verbindingen aangegaan met vele levensvormen. Ze hebben een plek binnen mijn veld. Geheel hun eigen identiteit behoudend. Ze staan mij bij, om altijd te kunnen zijn wie ik ben. De oneindige uitdijing in uitdrukkingen van mezelf. Bekrachtiging. De herinnering aan mezelf. De herinnering aan jou.
Ook ben ik een speelveld van het innerlijk kind. Elke dag dompel ik mijn voeten onder in de zee. Ik speel met de golven. Ik dans met de wind en laat mijn zand verstuiven. De vogels bewegen mee in mijn dans. Net als de mensen die hier komen.

Ook de grijze monniken zagen hun bron weerspiegeld in de natuur. Ze vestigden zich hier. Maar vanuit hun missie volgden ze niet hun eigen Bron, maar hun aangenomen waarheden. Ze probeerden mij te ontzielen en de mensen te bekeren. Ze gingen hen de weg wijzen. Weg van hun eigen Bron. Deze monniken hebben de Friezen bekeerd. Hen weggeleidt uit hun oerkrachten. Ze hebben de vrije stroming, de vrije verbindingen ingeperkt. In de Waddenzee en hier. Na 500 jaar zijn deze Monniken van de Cisterciënzer orde weer terug.

Ze zien mij als onderdeel van hen. Toch verblijven ze hier nu met eerbied voor de natuur en mensen. Ze brengen liefde in de naam van mijn eiland. En bewegen zich van missie naar Bron. Want de wegen leiden hier naar de Bron en anders zoeken mensen een uitweg, buiten mijn veld. 
Zo ook de Duitsers in de tweede wereldoorlog. Enerzijds vochten ze hun oorlog uit en anderzijds herkenden zij zichzelf in dit eiland. Mijn veld, in diepe verbondenheid met de Waddenzee, onderdeel van Duitsland. Ik was voor de oorlog een particulier bezit en na de oorlog werd ik onderdeel van de staat der Nederlanden en opnieuw onderdeel van Friesland. 
Wat zich ook in mijn veld afspeelde en wat je hier nog terugziet en kan voelen, was de walvisvangst. Omdat mijn veld een wegwijzer is naar de eigen Bron en walvissen dit ook zijn, ontstond er onder de bewoners een drang om walvissen te vangen en eten. Het werd een sport. Volledige wegleiding van de eigen bron. Uiteindelijk kon deze levenswijze niet voortbestaan binnen mijn veld. En zo kan ik garanderen dat nooit iets disharmonieus lang kan voortbestaan hier. 

Mijn eiland is één grote krachtplek. Overal wordt je uitgenodigd in jezelf, in je eigen schoonheid van je bronliefde. De vrije ademruimte van Waddenzee, het wad wat leven ademt, de kracht van de Noordzee als geesthoeder, de prachtige stranden, de duinen en kwelders, de vogels, de waterdieren, de zeehonden en bruinvissen en ook de prachtig gebouwde huizen; Ze stralen liefde uit en raken je aan in je bron. 
De mensen die hier wonen hebben een grote eigenheid. In harmonie met de natuur, hun eigen natuur. Ze leven vanuit hun creatiekracht. Er wonen hier veel kunstenaars. Ze geven expressie aan hun liefde voor zichzelf en mijn veld. 
De vuurtoren blijft je ook in de nacht herinneren aan jouw taak om je licht uit te stralen. Zichtbaar te zijn in de nacht. Als een lichtende Nachtwacht.
De bakens op Kobbeduinen en Willemsduin herinneren je dat je altijd zichtbaar mag zijn in wie jij bent. Zichtbaar in je eigen natuur. 

Wat was het fijn om in dit prachtige veld te stappen. Dank je wel Schiermonnikoog. Ik hou van je.

En vanuit het bronveld vloei ik weer over in mijn eigen bronveld en stap ik weer in mijn eigen leven.

Ik heb deze vakantie gericht het gehele eiland bezocht. Ik voel overal de uitgestrektheid van de velden. De reikwijdte. En tijdloos. Zo compleet buiten de tijd. En dat toonde mijn wekker ook keer op keer. Ik kon mijn vertrouwde snoerwekker zetten, maar telkens liep hij uren voor. De ene keer ging de tijd volgens mijn wekker sneller dan de andere keer. Ik trok de stekker er uit, maar vond het fascinerend. Op andere plekken in het huis deed mijn wekker hetzelfde. En uiteindelijk liep de wekker van Taran uren achter, waar nog niet zo lang nieuwe batterijen in zitten. Tijd moet je hier niet proberen om te 'vangen'. 
Op de grote kerk op Schiermonnikoog hangen op het torentje 3 klokken... 

Iedere plek op het eiland is zo karakteristiek en draagt een eigen veld uit. 

Voor mij zijn het Westerstrand en de Balg de meest krachtige plekken om Schiermonnikoog te ervaren. 
Op het Westerstrand zie je om je heen een oneindige vlakte van zand. Het strand is daar enorm groot. Blanco. En tevens raast de wind meestal om je oren. Je kan niet anders dan je volledig overgeven aan de ervaring hier. Dit is een plek waar de Noordzee overgaat via de Kwelders, met een vloeiende bocht, in de Waddenzee. Deze vlakte was ooit het centrum van Schiermonnikoog. Het oude dorp bevond zich hier en werd uiteindelijk omarmd door de zee. Hier voel je het verlies van de mensen. Je ziet het ook letterlijk. Alleen al deze vakantie vonden we hier glas uit 1600/1700, oude potscherven en stukken kloostersteen.
En tevens voel en zie je hier het nieuwe begin. Wat zich ontvouwt in de natuur van ieder mens. Het verleden wat nog steeds het heden ontmoet. Terwijl de weg vrij is. De weg om je eigen blanco pad te bewandelen.

 De Balg (wat geul betekent) is een bijzondere plek in het uiterste oosten van het eiland. Dit stuk hoort eigenlijk bij Groningen. Vanaf hier zie je ook de kerken van drie dorpen uit Groningen liggen. De Balg is de laatste jaren verder gegroeit. Daarmee wordt niet alleen de Balg, maar dus ook Schiermonnikoog steeds groter. Ieder jaar een aantal kilometer. Daarmee reikt het meer en meer uit naar Groningen. Ik zie een duidelijk verschil met drie jaar terug. Schiermonnikoog ligt nu dichter bij Simonszand en Rottumerplaat. Onder de Balg zou het eiland Bosch liggen. Wat ooit verdween in de golven. Mijn zoon Taran vond een aantal jaar terug een potscherf van minimaal 2000 jaar oud. De scherf werd onderzocht in Groningen en wordt in verband gebracht met Bosch. Het veld van Bosch is hier voor mij voelbaar als een magisch veld van een verhaal waar je je op een koude avond in de winter met sneeuw om je heen mee verbindt. 

De Balg is een bijzondere plek omdat hier de bronvelden van de Noordzee en de Waddenzee samenkomen met die van Schiermonnikoog. Letterlijk is dit ook de geul waarin steeds weer de Waddenzee en de Noordzee samen komen. Er zijn eigenlijk vele geulen. Wanneer je erin gaat staan voelt het heerlijk warm en het water stroomt als dat van beekjes. Er is een constante stroming. De samenkomst is hier zo sterk voelbaar. De oneindige creatiestroom. Het scheppen en ontvangen van Leven. Dat is de Balg. De geboorte van de bronvelden is hier oneindig voelbaar en zichtbaar. 
Hier wonen de zeehonden. Ze liggen hier op het strand, zwemmen in de zee en liggen op Simonszand. 
Tussen het Westerstrand en de Balg, stroomt de Noordzee. Hieraan bevinden zich de prachtigste stranden. Sommige wit als van een tropisch eiland. Het zand is hier helder en zuiver. Een voelbare en zichtbare uitdrukking van de bronvelden. En de zee is met blauwe lucht prachtig blauw. Over lucht gesproken; De wolken laten hun prachtigste vormen zien. Een schouwspel tussen wind, zee en zon. Ieder moment vormt zich een prachtig nieuw schilderij in de lucht, uitgedrukt vanuit de constante creatiestroom  Het mooie eiland drukt zich op vele manieren uit binnen de bronvelden aan weerskanten van Schiermonnikoog. De kant van het wad en de Waddenzee is één en al leven. Je ziet en voelt hoe scheppend het veld hier is. En hoe alle levensvormen het volle leven constant in het veld ademen en bewegen. 
Het 'binnenland' is rijk aan prachtige natuur. Bijzondere bloemen, duinen en bos. Hier ervaar ik rust vanuit overzicht. De bakens bevinden zich ook in het binnenland en verbinden dit vanuit overzicht met de Noordzee (de geesthoeder) en de Waddenzee (het levensveld). 

Schiermonnikoog 🙏💚